Zasadniczo musisz uruchomić swój własny serwer DHCP i DNS. Jeśli posiadasz typowy router, który rozdaje prywatne adresy IP, musisz już uruchomić własny serwer DHCP.
Twój serwer DHCP musi być tak skonfigurowany, aby rozdawać IP routera jako adres bramy, a IP serwera DNS jako adres serwera DNS.
Twój serwer DNS musi być tak skonfigurowany, aby lokalnie rozwiązywał nieoficjalne domeny najwyższego poziomu, takie jak .local, a następnie przekazywał wszelkie inne żądania do innego serwera DNS. W BIND musisz dodać sekcję forwarders { } do swojego `/etc/bind/named.conf.options’, która zawiera publiczne serwery DNS, których chcesz używać do rozwiązywania nie-lokalnych adresów. Jak sugerują inne komentarze, jeśli nie chcesz przekierowywać danych na serwery DNS twojego dostawcy, możesz użyć OpenDNS, publicznych serwerów DNS Google, lub 4.2.2.¼.2.2.2 (zapominam kto to robi).
Jeśli używasz własnego serwera DNS, musisz mieć skrzynkę, która będzie działać cały czas, ponieważ wszystkie zapytania DNS w twojej sieci domowej będą przez nią przechodzić. Ten box potrzebuje stałego adresu IP w twojej domowej podsieci. Upewnij się, że nie może on zostać zburzony przez DHCP, a sam box nie powinien otrzymywać adresu IP przez DHCP. Jeśli Twój DHCP jest skonfigurowany tak, aby rozdawać adresy od 192.168.1.1 do 192.168.1.100, na przykład, daj Twojemu serwerowi DNS adres IP 192.168.1.101. W zwykłej sytuacji routerów domowych wystarczy, że powiesz routerze, że serwer DNS ma IP 192.168.1.101 i uruchomisz go ponownie.
Jeśli możesz uzyskać lokalny DNS działający na Twoim routerze szerokopasmowym, świetnie, ale serwer DNS może korzystać z dużej ilości pamięci RAM do buforowania zapytań, w zależności od tego, jakiego oprogramowania DNS używasz. W mojej sieci używam tylko prostych BIND . Brzmi jakbyś miał z tym trochę doświadczenia i dla mnie to działa świetnie.